गरिबीमध्ये जगत असलेल्यांच्या अंगामध्ये जन्मजात कला भिनली आहे. ही मंडळी भीक मागत नाहीत, तर कसरत केल्यानंतर बिदागी द्यावी, अशीच त्यांची इच्छा असते. हक्क नसतो, ही त्यांच्याप्रती जमेची बाजू आहे. कधी ढोलकीच्या, तर कधी टेपरेकॉर्डवरील गाण्याच्या तालावर चिमुकली दोरीवर हातात काठी घेऊन चालते. रस्त्याच्या ये-जा करणारा वर्ग रुपया-दोन रुपये देऊन पुढे निघून जातात. त्यातूनच पोटाची खळगी भरत हा वर्ग समाधान मानतो. मात्र, विकासाच्या गप्पा मारणाऱ्यांना ही मंडळी दिसत नाहीत. कारण ही मंडळी तर बंद काचांच्या महागड्या गाडीत बसलेले असतात.
अशिक्षित पण जातिवंत कलाकाराला दाद दिलीच पाहिजे. मात्र, आपल्याकडे तसे होताना दिसत नाही. दूरचित्रवाहिनीवरील कलाकारांसाठी शिक्षण, प्रशिक्षण, उत्तमोत्तम मार्गदर्शक, अगदी चेहरा, कपड्यांच्या मेकअपसाठी स्वतंत्र आर्टिस्ट असा लवाजमा असतो. मात्र, रस्त्यावर दोन लोखंडी सळई ठोकून दोन बाजूला दोन काठ्यांना दोरखंड बांधला की, या मंडळींचे स्टेज तयार होते. अवघ्या अर्ध्या तासात गाण्यांच्या किंवा डोलकीच्या तालावर कसरत सुरू होते. आशाळभूतपणे ये-जा करणाऱ्यांकडे पाहतात. कोणी तरी रुपया-दोन रुपये देईल आणि आपल्या पोटाची खळगी भरेल. अर्धा एक तास कसरत केल्यानंतर ते चिमुरडे आणि त्याची आई लोकांपुढे हात पसरतात. ही मंडळी फुकट मागत नाहीत, कला दाखवून त्याचे दाम मागतात, हे विसरू नका.
शहर आणि उपनगरातील उच्चशिक्षित वर्ग अशा मंडळींकडे पाहून नाके मुरडतात. चित्रपट किंवा नाटक पाहण्यासाठी हजारो रुपये खर्चसुद्धा करतात. मात्र, जातिवंत कलाकाराला टाळ्या वाजवून दाद देण्याचीसुद्धा दानत दाखवत नाहीत. अशिक्षित मंडळी रस्त्यावरील कलाकारांच्या कलेला दाद देतात, खिशामध्ये हात घालून काही तरी बिदागी देत आशीर्वादही देतात. मात्र, उच्च शिक्षित मंडळी त्यांचा तिरस्कार का करतात, याचे कोडे उलगडले नाही.
